Francja

Nazwa: Masque M2

Rok produkcji:

Producent:

Rozmiar: T.O.(Taille Ordinaire)

Przeznaczenie: Wojsko

Czytaj więcej: M2

Nazwa: A. R. S.(Appareil Respiratoire Spécial)

Rok produkcji: ?

Producent: ?

Rozmiar: T.O.

Przeznaczenie: Wojsko

Zaprojektowany i produkowany w 1916 roku francuski aparat filtracyjny Tissot'a dał na świecie początek erze masek filtracyjnych o podwójnej drodze oddechowej i kanałach wlotowych powietrza ukierunkowanych na szybki okularowe które to od wspomnianego aparatu zyskały miano "kanałów Tissot'a". Miało to na celu wyrównanie temperatury wewnątrz maski z temperaturą zewnętrzną a tym samym uniknięcie pokrywania się szybek okularowych parą wodną a wydychane powietrze które było wypierane na zewnątrz dzięki zaworowi wydechowemu nie pozwalało na gromadzenie się dwutlenku węgla.

Aparat Tissot'a który ze względu na delikatność, wagę i brak poręczności nie zyskał większej aprobaty po wprowadzeniu masek A.R.S. w lutym 1917 roku pozostał jedynie na wyposażeniu oddziałów chemicznych oraz częściowo artylerii. Pomimo całkowicie innego wyglądu tak jak swój poprzednik maska A.R.S. wykorzystuje nowatorskie i niezwykle udane rozwiązania jak na tamten czas takie jak filtracyjną metodę oczyszczania powietrza na zasadzie fizycznej adsorpcji. W przeciwieństwie do aparatu Tissot'a dzięki niewielkiemu pochłaniaczowi przykręcanemu bezpośrednio do komory zaworowej za pomocą łącznika gwintowego 42 mm uzyskano znacznie większą wygodę.

Maska właściwa została uszyta z podwójnej tkaniny, warstwa zewnętrzna była pokryta po stronie wewnętrznej warstwą gumy. Tkanina wewnętrzna była impregnowana głównie olejem lnianym. Na wysokości oczu posiadała ona wstawkę gumową identyczną jak w maskach M.2 a w niej oprawione za pomocą ściskaczy szybki okularowe które były początkowo wykonane z acetocelulozy a później z hydrocelulozy zwanej także cellophanem(od towarzystwa francuskiego "La Cellophane"). Zmiany z acetocelulozy na hydrocelulozę dokonano przez wzgląd na właściwości niepotniejące tej drugiej występujące przez efekt pochłaniania pary wodnej. Jednocześnie hydrocelulozowe szybki na wskutek pochłaniania wilgoci lekko się wzdymały i były mniej odporne na wszelkie zewnętrzne wpływy mechaniczne. Ze względu na niedostateczną sztywność tych materiałów szybki musiano ujmować w aluminiowe pierścienie. Szybki wykonane z acetocelulozy po stronie zwróconej do wnętrza maski miały pierścień aluminiowy miały wycięty wielobocznie natomiast te wykonane z cellophanu wycięty w zaokrąglone ząbki. Najnowsze szybki z acetocelulozy specjalnie uodpornione przeciw potnieniu były oznaczone po stronie wewnętrznej czerwoną literą "G". Celem dokładniejszego uszczelnienia szybki w swej oprawie aluminiowej posiadała ona na obwodzie 2 mm celuloidowy lub późniejsze tekturowy pierścień uszczelniający, całość była razem permanentnie sprasowana celem umieszczenia w gumowej oprawie okularów i przymocowania ściskaczem który posiadał wyginane łapki celem ułatwienia ewentualnych wymian uszkodzonych szybek.

Kolejnym zasadniczym elementem maski jest metalowa oprawa zaworów rozdzielająca powietrze podczas wdechu i wydechu. Jest ona dokładnie połączona z dolnym brzegiem tkaniny maski za pomocą podwójnego wiązania. Składa się ona z dwóch komór: wdechowej i wydechowej. Komora wdechowa stanowi przednią część oprawy metalowej, komora wydechowa jej część tylną, zwróconą do wnętrza maski. Komora wdechowa jest od strony zewnętrznej zaopatrzona w gniazdo gwintowe pochłaniacza zaopatrzone w uszczelniający pierścień gumowy a od wewnętrznej strony gumowy albo mikowy zawór. Z wnętrzem maski jest ona połączona pod szybkami okularowymi za pomocą rurki przechodzącej przez komorę wydechową, przykrytej przy końcu swej długości kieszonką chłodzącą szybki, wykonaną z nagumowanej tkaniny. Celem jej jest skierowanie wchodzącego powietrza do maski wprost na szybki okularowe aby przez zrównoważenie temperatur po obu ich stronach przeszkodzić potnieniu szybek. Komora wydechowa posiada na środku tylnej ściany otwór zaopatrzony od strony wewnętrznej w zawór wydechowy zrobiony z podwójnego płata gumowego w ten sposób że wszystkie cztery rogi były ponacinane. Z komory tej przez komorę wdechową na zewnątrz prowadzi rurka zakończona otworem wydechowym.

Wszystkie szwy i miejsca połączeń tkaniny z innymi częściami maski są dokładnie zagumowane. Taśmy ogłowia połączone z maską w 7 punktach i wykonane z elastycznego materiału różnią się od masek M.2 jedynie tym że nieelastyczna długa taśma służąca do zawieszenia maski na szyi w czasie pogotowia gazowego jest przyszyta poniżej taśm elastycznych podczas gdy w maskach M.2 była ona przyszyta powyżej najniższej elastycznej regulowanej taśmy zapinkowej przyszytej na stałe tylko po lewej stronie i zapinanej na haczyk po stronie prawej już po założeniu maski.

Maski te produkowano w 3 rozmiarach G.T.(Grande Taille) dla dużych głów, T.O.(Taille Ordinaire) dla głów normalnych oraz P.T.(Petite Taille) dla głów małych. Odpowiadały one poziomemu obwodowi głowy w następujący sposób G.T. 60-62 cm, T.O. 57-59 cm a P.T. 55-56 cm.

Pochłaniacze tych masek zawierają koło mniejszej podstawy watę przepojoną urotropiną a dalej od tej podstawy węgiel aktywowany przepojony węglanem sodu i kwaśnym węglanem sodu, następnie 2-3 mm ziarnka wodorotlenku sodu i tlenek cynku - wszystko przepojone gliceryną. Zdolność tych pochłaniaczy w przybliżeniu była następująca:

-podczas napadu chemicznego artyleryjskiego około 15 godzin w atmosferze gazów bojowych silnie stężonych przy sprzyjających ku temu warunkach: natężony ogień, sprzyjający układ terenu(zagłębienia, wąwozy, lasy, podziemne budowle) mglisty czas i słaby wiatr

-przy napadzie miotaczami gazów Livens'a na przeciąg jednego napadu o ile dana jednostka znajdowała się w pobliżu lub w odległości mniejszej niż 300 m i pod wiatr od strefy padania bomb chemicznych lub na przeciąg dwóch napadów przy odległości większej niż 300 m a mniejszej od 1000 m

-podczas napadu falowego 45 minut jeżeli żołnierz znajdował się w odległości mniejszej niż 300 m od linii wypuszczenia fali(w ciągu pierwszych dwóch godzin po wypuszczeniu fali) lub na czas co najmniej 3 godzin w pasie poddanym działaniu fali i w odległości mniejszej niż 1500 m od linii wypuszczenia fali.

Puszki tych masek wyposażone były w długą taśmę służącą do zawieszenia na ramieniu, natomiast do trzeciego ucha na dole przytwierdzona była przypinka którą przypinano puszkę do guzika płaszcza albo bluzy aby zapobiec jej huśtaniu podczas wykonywania ruchów. Na dnie puszki znajdowała się w kopercie zapasowa szybka okularowa.

W ostatnich miesiącach wojny Francuzi zaopatrzyli żołnierzy w zapasowe pochłaniacze noszone na pasie głównym w specjalnych woreczkach. Jednocześnie z maskami Tissot'a i A.R.S. do końca I Wojny Światowej na wyposażeniu armii Francuskiej pozostały maski M.2 które były jedynymi maskami mokrymi pozostałymi w służbie gdyż wszystkie inne modele były zawodne i niepraktyczne.

Maski A.R.S. były na tyle nowoczesne że na ich bazie projektowano maski aż do końca lat 30 oraz produkowano licencjonowanie kopie zmodernizowanej wersji tej maski w pięciu krajach.